Minucius Felix

Minucius Felix Romalı bir hukukçu, retorikçi ve Hristiyan apolojistiydi. Lactantius gibi Minucius da Hristiyanlığı kabul etmişti. Bilinen tek eseri olan Octavius diyaloğu, Latin apolojetiğinin en eski örneklerinden biridir. Bu eser aynı zamanda paganizme ve şüpheciliğe bir eleştiri ve Roma dünyasında bilindiği şekliyle erken dönem Hristiyanlığın bir savunusudur.

Minucius Felix sadece teologlar ve Kilise tarihçileri için değil, aynı zamanda felsefe ve retorikle ilgilenenler için de ilgi çekicidir. O dönemde credo quia ineptum (inanıyorum çünkü saçma) sözüyle ve spekülatif felsefeye açıkça karşı çıkışıyla bilinen Tertullian gibi diğer Latin apolojistlerinin aksine, Minucius Hristiyan inancının en azından rasyonel imkânını ortaya koymaya çalışmıştır.

Octavius‘ta bulunan retorik, konuşmanın altı bölümlü unsurlarını (giriş, anlatım, bölümleme, doğrulama, çürütme ve sonuç) barındıran bir metindir. Bu metin, retoriğin öncelikle sözlü, yargısal ve siyasi bir sanattan edebi bir sanata evrilmesinde önemli bir aşamayı temsil eder.

Minucius MS 2. yüzyılın sonları ile 3. yüzyılın başlarında yaşamıştır; ancak doğum ve ölüm tarihleri kesin olarak bilinmemektedir. Onun hakkında bildiklerimizin çoğu günümüze ulaşan tek eseri olan Octavius‘tan gelmektedir. Buna göre ilk adı Marcus’tur. Romalı bir hukukçu olarak bazilika içinde “kutsal şeylere saygısızlık, ensest ve hatta cinayet vakalarının avukatlığını ve savunmasını üstlenirdi” bilgisine rastlarız. Bir zamanlar pagan olduğunu ve “her iki yaşam biçimini de dikkatlice deneyimledikten sonra”, “birini reddetmiş ve diğerini kabul etmişti” yorumuyla nasıl Hristiyan olduğunu da anlıyoruz.

Hayatına dair diğer kaynaklar arasında Nikomedia’da Latin Retoriği Profesörü olan Lactantius (240-320) Minucius hakkında şunları yazar:

“Minucius Felix tanıdıklarım arasında, buranın önde gelen hukukçuları içinde kötü bir şöhrete sahip değildi. Octavius adını taşıyan kitabı, kendisini tamamen bu arayışa adamış olsaydı, gerçeğin ne kadar iyi bir savunucusu olabileceğini göstermektedir” (Div. Inst. V.I).

Aziz Jerome (342-420) De Viris Illustribus‘ta Octavius‘tan kısaca bahseder ve Minucius‘un ayrıca bir De fato yazdığını ekler, ancak bu metin hiçbir zaman bulunamamıştır. Jerome’a göre Minucius mesleğini Roma’da icra etmiştir (LVIII). Birçok tarihçi onun Afrika kökenli olduğunu varsayar; adı Kartaca’daki bir ithafta ve Tebessa’daki bir sütunda bulunur (DeLabriolle 110).

Başka kişiler de onun adını kullanmıştır, dolayısıyla bu yazıtların gerçekten Octavius‘un yazarına atıfta bulunup bulunmadığı belirsizdir. Minucius diyalogunda Roma’nın yayılma politikasına karşı bir hoşnutsuzluk sergiler:

“Romalıların elinde tuttuğu, işgal ettiği ve sahip olduğu her şey öfkenin ganimetidir” (XXV.5).

Bu da onun Roma’ya taşradan geldiğini gösteriyor olabilir, ancak bu sadece retorik bir basmakalıp ifade de olabilir. İlginçtir ki Eusebius’un (260-340) Kilise Tarihi eserinde Minucius’tan hiç bahsedilmez, ancak bu eserde çağdaşı Tertullian (160-230 civarı) hakkında pek çok pasaj vardır.

Diyalogdan Minucius Felix‘in Virgil, Ovid, Nepos, Thallus ve Diodorus gibi antik yazarları yakından tanıyan, yüksek eğitimli bir kişi olduğunu anlıyoruz. Bu antik yazarlar hakkındaki yorumları, tarihçilerin onu bir doksograf ya da daha önceki dönemlere ait metinleri sıralayan ve yorumlayan biri olarak görmelerini sağlar. Retorik Latincesi “büyük” (gravis) ve zarif, betimlemeleri ise canlı ve ilgi çekicidir. Rhetorica ad Herrenium‘da (bkz. kitap IV) karşı çıktığı ağdalı ya da savruk üsluba kaymaktan kaçınmaya özen gösterir. Diyalogda Minucius’un din değiştirmeden önce bir Stoacı olabileceğine dair kanıtlar vardır. “Tanrısal akıl” ya da tüm yaratılışın ardındaki zekâ hakkındaki pasajları bunu kanıtlar (XIX.9-10).

Octavius, Yeni Akademi’nin ve Pyrrhonculuğun şüpheciliğine karşı bir eleştiri ve yeni ortaya çıkan Hıristiyanlık ile Stoacı felsefe ve Roma sivil yaşamını uzlaştırma girişimi olarak anlaşılabilir.

Minucius aklı savunurken felsefenin önceliğini iddia etmemeye dikkat eder, zira bu aklı vahyin üzerinde ilan etmek anlamına gelir. Bu şekilde, Etienne Gilson’un “Tertullian Ailesi” olarak adlandırdığı ailenin bir üyesidir; aklın sınırlarını vurgular, ancak onu yadsımaz (Tarih 48).

Octavius, entelektüel Romalıları hem paganizmi hem de şüpheciliği reddetmeye ve yeni dini benimsemeye ikna etmeyi amaçlamış olabilir. Tertullian’ın dogmatik risalelerinin aksine, bu diyalog Stoacılık’ın pratik ve etik değerini ifade ederken spekülatif felsefenin aşırılıklarını eleştiren, Hıristiyanlığın temel ilkelerini vurgulamaya özen gösteren ince bir denge oyunudur.

Minucius Felix‘in sorunun hem Hıristiyan hem de pagan tarafını sunan tek Anti-Nicene baba olduğu söylenmiştir (Tarih 46).

Yazan: Sosyolog Ömer Yıldırım